Way Margaret Druga szansa

Podobne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Wyobrażam sobie! %7łycie z mężczyzną, który jej nie ko�
chał, musiało być koszmarem.
- Chyba tym więcej miłości powinna okazywać dziecku
- uciął krótko. - Gdyby nie odeszła sama, byłbym zmu�
szony ją wyrzucić. Doszło do tego, że bałem się zostawiać
z nią Tali. Swoją frustrację wyładowywała na dziecku. Jack
Duffy był brutalny. Megan i Sean byli bez przerwy naraże�
ni na znoszenie ataków wściekłości. Niestety ofiary takiego
postępowania często zachowują się podobnie.
O1ivia pochyliła głowę, czując, że wzruszenie dusi ją
w gardle.
- Czemu ją prosiłam, żeby została moją druhną? -
spytała głucho. - To zresztą nic by nie zmieniło. Teraz
już wiem, że się w tobie kochała. - Spojrzała mu w oczy.
- Prawdę mówiąc, chyba zdawałam sobie z tego spra�
wę, ale w tobie kochały się przecież wszystkie okoliczne
dziewczyny. Nie zwracałam na to uwagi. Należałeś do
mnie. Tak bardzo cię kochałam, że stworzyłam wyobra�
żenie mężczyzny, jaki nie istniał.
- Do cholery, Liv! - wybuchnął. - Mam dość twoich
oskarżeń! Zdarza się, że ludzie popełniają błędy. Z pew�
nością nigdy nie zachęcałem Megan. Nie mam pojęcia, jak
to się stało, że się we mnie zadurzyła.
- Może powinieneś ją o to spytać - odparła drwiąco.
- Kiedyś mi powiedziała, że nie pamięta chwili, kiedy
mnie nie kochała - przyznał posępnie. - Megan Duńy!
Wyprowadziła nas wszystkich w pole.
- No, mnie na pewno - powiedziała �livia, podnosząc
głos. - Ty przynajmniej masz Tali... Córeczkę, która mog-
ła być moja. Pozwól, że cię o coś spytam. Czy jesteście
z Megan rozwiedzeni?
- Oczywiście - odparł krótko. - Megan uciekła z face�
tem, który pracował na farmie. Prawdopodobnie zdążyła już
zmienić partnera. Wcale nie jest cichą, uległą dziewczyną, za
jaką ją wszyscy braliśmy. To była tylko poza. Prawdziwa Me�
gan mogłaby stać się negatywną bohaterką opery mydlanej.
Co do tego nie miała żadnych wątpliwości
- Skąd wiesz, że któregoś dnia nie pojawi się w twoim
życiu i nie zechce zabrać Tali?
- Porzuciła Tali, jak...
- Jak ty porzuciłeś mnie? - dokończyła, zanim zdążyła
pomyśleć.
- Naprawdę musiałaś to znów powiedzieć? Wiesz, że nie
porzuciłem cię, bo oszalałem na punkcie jakiejś dziewczyny.
Byłem pijany jak bela. Wcale nie jestem pewien, czy Sean al�
bo któryś z jego głupich kumpli nie doprawił mi czymś drin�
ka. A Megan z pewnością nie wróci. Całkiem jasno mi po�
wiedziała, że nie chce być obarczona dzieckiem.
- W takim razie powinna unikać zajścia w ciążę - mruk�
nęła Olivia - To chyba niezgodne z naturą, żeby matka nie
kochała własnego dziecka.
- Oczywiście. - Jason pokręcił głową ze smutkiem. -
Niestety całkiem często spotyka się matki, które krzywdzą
własne dzieci. Mam wrażenie, że niewiele wiesz o prawdzi�
wym świecie. Jesteś jak księżniczka zamknięta w wieży.
- Niestety moja bajka nie kończy się tak jak inne - za�
uważyła Olivia. - Och! - Podskoczyła nagle, gdy znów
uderzył piorun. - Chcę już stąd wyjść!
Jaskrawy błysk oświetlił stodołę. Nie panując nad ner�
wami, rzuciła się biegiem do drzwi.
- Nie wygłupiaj się, Liv! Wracaj. - Chwycił ją i obrócił
twarzą do siebie. Nagle dręczące go pragnienie dało o sobie
znać z taką siłą, że niewiele myśląc, pochylił głowę i przy�
krył jej usta swoimi, tłumiąc okrzyk zdumienia.
- Dlaczego tak cię pragnę? - mruczał, wodząc wargami
po jej aksamitnych ustach.
Czuła, jak do oczu napływająjej łzy. Ręce Jasona parzy�
ły jej ciało. Pod jego dotykiem piersi naprężyły się, a sut�
ki stwardniały. Przyjemności towarzyszył przejmujący ból.
Zadrżała w jego ramionach, czując jak bardzo jest podnie�
cony. Palcami jak dawniej przeczesywał jej włosy, po czym
owinął je na dłoni, żeby jeszcze bardziej odchylić jej głowę
i pogłębić pocałunek. Przygarnął ją do siebie tak mocno,
że jej stopy oderwały się od ziemi.
Wiedziała, czego chciał. Oczekiwał, że mu całkiem uleg�
nie. Nie na próżno mówi się o tym, że mężczyzni lubią do�
minować. Jasonowi wydaje się, że jest jego własnością. Od�
chyliła się gwałtownie, ale osiągnęła tylko tyle, że jeszcze
mocniej przylgnęła do niego brzuchem. Krew uderzyła jej
do głowy. Zapomniała się zupełnie i wbrew własnej woli
przez kilka chwil ocierała się o ciało Jasona, dostrajając się
do jego rytmu. Z przerażeniem poczuła, że gorące pożąda�
nie całkiem ją porywa. Bała się, że Jasona nic nie powstrzy�
ma, póki jej nie zdobędzie. A ona? Czyż nie tego właśnie
pragnęła? Czy nie chciała być uwiedziona?
Z pewnością nie była jedyną kobietą która o tym wręcz
marzyła.
Ta myśl otrzezwiła ją tak błyskawicznie, jakby pode-
tknięto jej pod nos fiolkę soli trzezwiących. Jason musi
cierpieć za to, co jej zrobił. Nie da się nadrobić lat, które
przez niego zmarnowała!
- Niech cię cholera, Jason! Przestań! - Zanim zdążyła po�
myśleć, szarpnęła głową i chwyciła zębami skórę na jego szyi.
Kiedy zdała sobie z tego sprawę, poczuła, że robi jej się słabo.
Do głowy by jej nie przyszło, że może się do tego posunąć.
Jason krzyknął cicho. Wydawał się raczej rozbawiony niż
wściekły.
- Moja kochana Liv! Nie przestajesz mnie zadziwiać. Za�
mierzałaś utoczyć mi krwi?
- Nie powinnam była tego robić. Zachowałam się okrop�
nie. - Jej zdaniem to powinno wystarczyć za przeprosiny.
- Prawdę mówiąc, trudno wymyślić coś bardziej pod�
niecającego. - Ramionami wciąż otaczał ją w talii
- Puść mnie - warknęła. Jej twarz błyszczała w ciemności.
Przyciągnął ją jeszcze mocniej. Pasowali do siebie, jak�
by tworzyli jedność.
- Moja Liv! Moja ukochana!
- Jason! To jest chore!
- Ja się czuję jak w raju! - zaśmiał się cicho. - Co jest
chorego w tym, że dwoje ludzi się pragnie? Jesteś taka cu�
downa! Gdybyśmy się pobrali, pewno nie pożyłbym dłu�
go. Podobno nadmiar gwałtownego seksu może wpędzić
człowieka do grobu.
- Mnie to z pewnością nie dotyczy - prychnęła, czeka�
jąc aż jej ciało przestanie dygotać. Szyby w oknach nadal
były mokre, jednak szum deszczu znacznie już przycichł.
W końcu udało jej się wyrwać z jego ramion. Odsunęła się
trochę chwiejnie, z trudem łapiąc oddech. - Czy widziałeś,
że tutaj wchodzę? - spytała ostro. - Tylko mów prawdę.
- Nie, Liv. - Jego niebieskie oczy patrzyły na nią drwią�
co. - Ja również nie lubię robić z siebie durnia. Ale kiedy
już znalezliśmy się tu sami, nie potrafiłem się powstrzymać.
Ty też to czujesz, prawda? Pragnę cię, Liv. Oboje wiemy, że
w końcu znów będziesz moja. To silniejsze od nas. A teraz,
zanim znów chwycę cię w objęcia, pójdę po Tali. Możesz
tu zostać i patrzeć, jak odchodzę w ciemność.
- Krzyżyk na drogę! - zawołała z gniewem. Nie rozu�
miała tylko, jak to się dzieje, że mimo ogarniającej ją furii,
wciąż jest bliska płaczu. - A swoją drogą ciekawe, ilu ko�
bietom opowiadasz takie bzdury?
- Tylko tobie, księżniczko. - Zarzucił kurtkę na ramio�
na i podniósł rękę do czoła. Chwilę pózniej szedł w stronę
domu w strugach deszczu.
ROZDZIAA SI�DMY
Na przyjęcieOlivia wybrała krótką sukienkę z czer�
wonego jedwabiu. Staniczek podtrzymywały cienkie ra� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

karro31.pev.pl

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL