Higgins_Clark_Carol_ _Brylantowy

Podobne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

neczne, bo oczy miała czerwone i spuchnięte od gazu.
Regan zastała ich przy narożnym stoliku, nad którym wisiał portret założyciela klu-
bu. Pewnie przewraca się w grobie, pomyślała.
Udało ci się czegoś dowiedzieć? zapytał �omas, ocierając usta serwetką.
W drodze powrotnej z mieszkania Bena analizowali kwestię perfum, które poczuła
Janey, a także wzmianki o perfumach w liście Nata i dzienniku Bena.
Regan uśmiechnęła się cierpko.
Prawie wszystkie obecne na przyjęciu kobiety używały mocnych perfum. I nikt
nic nie widział. Odwróciła się do kelnera, który stanął przy stoliku. Proszę o kie-
liszek czerwonego wina.
Przykro mi, że nie mogłam pójść z tobą odezwała się Janey. Ale nie czułam
się dobrze, a poza tym fatalnie wyglądam.
Nie przejmuj się tym. Zresztą Lydia nie byłaby zadowolona. Nie chce, żeby ktoś
odniósł wrażenie, że podejrzewamy kogoś z jej klientów, a twoje pojawienie się tam
z oczami spuchniętymi od gazu bez wątpienia zostałoby odebrane jako dziwne.
Albo pomyśleliby, że desperacko szukam męża.
To też zgodziła się Regan.
A ja nie jestem w desperacji. Mam �omasa. Janey wzięła za rękę uszczęśliwio-
nego narzeczonego.
I lepiej go się trzymaj, mała, pomyślała Regan, bo coś mi mówi, że z twojego powo-
du jutro w prasie będzie aż huczeć od wiadomości o Klubie Osadników. A nie będą one
miłe. Janey i �omas patrzeli sobie w oczy, Regan zaś napiła się wina, które przyniósł jej
kelner. Chyba mogę mówić dalej, uznała.
Zapytałam każdą z kobiet o nazwę jej perfum. Jutro kupię po flakoniku i zoba-
czymy, czy któreś rozpoznasz... Oczywiście złodziejka z mieszkania Bena wcale nie musi
być tą samą kobietą, z którą widywał się Nat. To mógł być zbieg okoliczności.
Związek Producentów Perfum pewnie by się ucieszył na wieść, jak wielu ludzi
używa ich wyrobów zauważył �omas.
Można by rzec, że cała sytuacja śmierdzi oznajmiła Janey, po czym opróżniła
kieliszek i zaczęła chichotać.
Ciekawe, ile już wypiła? pomyślała Regan, uśmiechając się do niej. Przypuszczam,
że też bym się wstawiła po spędzeniu tylu godzin w zimnej, mrocznej szafie, nie wie-
dząc, kiedy ktoś mnie uratuje.
Jutro przychodzi Clara oznajmił �omas. Chce jakoś naprawić szkody wy-
wołane tym fatalnym telefonem do telewizji.
Muszę z nią porozmawiać oświadczyła Regan.
88
Oczywiście.
Kilka minut gawędzili o drobiazgach, a pózniej podniosła się z krzesła.
Czas iść spać. Do zobaczenia rano.
W jadalni podajemy smaczne śniadanie. Może przyjdziesz?
Brzmi zachęcająco odrzekła Regan. Wychodząc z jadalni, spojrzała na zegarek:
wpół do dwunastej. Jestem tu już prawie od czternastu godzin, a na znalezienie spraw-
cy przestępstwa mam tylko dwa dni.
Przestępstwo. Z każdą chwilą była coraz bardziej przekonana, że Nat został zamor-
dowany. Dlatego właśnie koniecznie musi porozmawiać z Clarą; niewykluczone, że po-
kojówka ma jakieś informacje, z których znaczenia nie zdaje sobie sprawy.
Kiedy wysiadła z windy, w holu wciąż słychać było głosy dochodzące z apartamentu
Lydii. Niedobitki przyjęcia, pomyślała.
Po kwadransie była już w łóżku w pokoju gościnnym. Budzik nastawiła na siódmą.
Muszę wstać wcześnie i dokładnie obejrzeć całe mieszkanie, pomyślała. Na pewno są tu
jakieś ślady. Zgasiła światło i położyła głowę na poduszce. Nie minęło pięć minut, a Re-
gan smacznie spała.
47
Akcja! krzyknął Jacques Harlow do Daphne.
Znajdowali się w jego skromnie umeblowanym, wysokim, pełnym przeciągów
mieszkaniu na strychu, w domu usytuowanym przy opuszczonej uliczce na dolnym
Manhattanie. Jacques wcześniej dał znak jednemu ze swoich asystentów, by włączył ma-
szynę do wytwarzania mgły. Daphne siedziała w ciemności na podłodze, rapsodycznym
tonem wyliczając radości i smutki spowodowane sprzedażą farmy. Z obu stron miała
owce Nata i Wendy.
Patrzę na wrzosowiska mówiła niemal szeptem i moje serce zaczyna śpie-
wać...
Stop! zawołał operator.
Stop? Co to ma znaczyć? zaprotestował Jacques. Szefem jest reżyser! Reżyser
wola: Akcja! i reżyser woła: Cięcie! . Jak mogłeś o tym zapomnieć?
Zmarnujemy mnóstwo taśmy. Oczy owiec brzydko blikują.
Więc odwróćcie je na boki i pochylcie im głowy! wrzasnął zniecierpliwiony
Jacques.
Dwóch zmęczonych asystentów pośpieszyło ku owcom. Kiedy odwracali Dolly twa-
rzą do Daphne, jedno oko wypadło i potoczyło się w ciemność. Gorączkowo zaczęli go
szukać, ale przerwał im kolejny wrzask Jacques a:
89
Zostawcie! Oczy owiec nic mnie nie obchodzą. Obchodzi mnie to, co dzieje się
w oczach aktorów. Odwróćcie wreszcie te owce i gramy dalej.
Z Bah-Bahem po jednej, a Dolly po drugiej stronie, Daphne gotowa była zacząć od
początku. Owieczki wyglądały teraz tak, jakby umierały z ciekawości, co też zaraz usły-
szą.
Akcja! krzyknął Jacques.
Przez następne sześć minut Daphne z głębokim uczuciem opisywała owczą farmę
swojej bohaterki. Na koniec z łkaniem zniżyła głowę do podłogi, powtarzając słynny
gest Scarlett O Hary z Przeminęło z wiatrem .
Cięcie! zawołał Jacques drżącym głosem. Otarłszy łzę z kącika oka, podbiegł do
Daphne, by ją uściskać. Byłem głęboko wzruszony szepnął jej do ucha przy wtórze
oklasków ekipy. Jesteś rewelacyjną aktorką. Chcę, żebyś zagrała główną rolę w mo-
im następnym filmie.
Z wrażenia zabrakło jej słów. Tak dobrze nie czuła się od lat, jej życie zarówno oso-
biste, jak i zawodowe od dawna było mniej niż satysfakcjonujące. Teraz jednak, zupeł-
nie nieoczekiwanie, otwierał się przed nią nowy cudowny świat. Ta propozycja na pew-
no bije na głowę pracę dublerki.
Och, Jacques udało jej się wreszcie wykrztusić. Oparła głowę na jego ramie-
niu.
Pumpkin siedziała w kącie, kipiąc z wściekłości.
Czy jesteśmy gotowi, aby nakręcić moją końcową scenę?
Nie! warknął reżyser. Daphne jeszcze raz powie swój monolog. Jej talent
mnie inspiruje, chcę wychwycić z tego jak najwięcej.
Cóż, w takim razie idę zapalić oznajmiła Pumpkin i okręciła się na pięcie.
Jacques spojrzał na Daphne z figlarnym błyskiem w oku.
Chcesz, żeby Pumpkin była twoją dublerką?
Wybuchnęła śmiechem, a Jacques wrócił na fotel reżysera. Poklepała Dolly i Bah-
Baha.
Możecie sobie wyobrazić, jak zaskoczeni byliby mamusia i tatuś, gdyby się dowie-
dzieli, że zostałyście gwiazdami filmowymi?
48
Regan obudziła się przerażona, słysząc łoskot dochodzący z salonu. Serce biło jej jak
szalone. Co to było? Usiadła i wytężyła słuch, lecz wokół panowała cisza. Budzik koło
łóżka wskazywał jedenaście minut po drugiej.
90
Zsunęła się z łóżka, złapała szlafrok, wolno podeszła do zamkniętych drzwi i nadsta-
wiła uszu. Gdzieś w mieszkaniu skrzypnęły deski podłogi. O mój Boże, pomyślała, rze-
czywiście ktoś tam jest! A potem stłumione szepty uświadomiły jej, że intruz nie przy-
szedł w pojedynkę.
Co najmniej dwoje ludzi, pomyślała ogarnięta paniką, a ja nie mam nic, czym mogła-
bym się obronić. I w dodatku zeszłej nocy zamordowano tu człowieka. Nie mogę stąd
wyjść. Kto wie, co zastanę za drzwiami? Sięgnęła, by przekręcić klucz, lecz jej palce na-
trafiły na gładką powierzchnię. W drzwiach nie było zamka. Boże wielki, muszę spro-
wadzić pomoc, bo w przeciwnym wypadku skończę jak Nat.
Na palcach wróciła do łóżka; telefon komórkowy ładował się na nocnym stoliku. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

karro31.pev.pl

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL