Kirst Hans Hellmunt BĹyskawiczne dziewczyny

Podobne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

obojętne, czy mam do czynienia z podoficerem, czy z jakimś innym chłopem. Był to po
prostu odruch tak to się nazywa?
62
�� W tym miejscu bardzo panią przepraszam, panno Singer! niemal surowo odezwał
się Crusius. Nasi oficerowie i żołnierze nie są w końcu żadnymi chłopami". Znajdujemy
się w niemieckim wojsku, a nie w jakimś domu publicznym. Proszę, niech pani ma to na
uwadze. A ponieważ ślady tego policzka są jeszcze widoczne i to bardzo wyraznie, zatem
mogło w tym wypadku chodzić nie tylko o odruch, lecz raczej o całkiem rozmyślne działanie.
�� Stanowczo sprzeciwiam się takiemu stwierdzeniu odparła panna Warnke.
Gdyby przypadkiem ktoś odważył się uderzyć mnie, i to bez względu na to, gdzie,
prawdopodobnie zareagowałabym tak samo jak Zuzanna. Takie działanie to obrona
konieczna. Tak jest.
Porucznik z zastanowieniem pokręcił głową.
�� Pojęcie obrony koniecznej nie wydaje mi się stosowne. Pod tą nazwą rozumie się
przecież zupełnie coś innego.
�� Czy mogę sobie pozwolić na pewną uwagę w lej sprawie? zapytała Monika Hofer
swoim łagodnym głosem.
�� Ależ tak, to zrozumiałe zgodził się skwapliwie Crusius na jej propozycję.
�� A więc, chciałabym zwrócić uwagę powiedziała Monika że w tym wypadku, ze
względu na istniejące okoliczności, rzeczywiście mamy do czynienia z aktem obrony
koniecznej. Zarówno kodeks cywilny, jak i kodeks karny definiują obronę konieczną jako akt
obrony w celu odparcia aktualnie dokonywanej niezgodnej z prawem napaści na siebie bądz
inną osobę. W tym kontekście odwołuję się do postanowienia, według którego obrona
konieczna nie podlega karze śmierci również wówczas, gdy w jej trakcie, na skutek
przerażenia, obawy lub przestrachu reakcja wykracza poza zwykłe granice prawne. Zatem
zbędna jest jakakolwiek dyskusja na temat, czy Zuzanna działała stosownie, czy też nie.
Decydujące znaczenie ma w tym wypadku jedynie i tylko zachowanie się plutonowego
Bleibtreua. Potwierdzi to na pewno pan sierżant Wegner.
Ponieważ przebieg przesłuchania zagrażał uwikłaniem w skomplikowane specjalistyczne
zagadnienia prawne, Crusius ucieszył się, że akurat padło hasło wywoławcze sierżant
Wegner".
Dziękujemy wam, drogie panie. Uwzględnimy wasze wywody; to
się rozumie samo przez się. Teraz jednak możecie odejść obie.
63
Zuzanna Singer i Monika Hofer uczyniły to z widoczną przyjemnością. Bezpośrednio po
ich odejściu porucznik Crusius zwrócił się do Eryki Warnke.
Teraz, przy nieuniknionym przesłuchaniu sierżanta Wegnera,
nie wolno nam przeoczyć pewnych rzeczy. Tego mianowicie, że on
i plutonowy Bleibtreu raczej nie są przyjaciółmi. Wegner, nasz geniusz
techniczny, jest odludkiem, całkowicie pochłoniętym swoimi pomysła
mi. Bleibtreu to znów realista i praktyk. Bardzo by chciał przejąć
obowiązki Wegnera, o czym tamten dobrze wie. Należy stąd wnosić, że
każdy z nich, gdy tylko nadarzy się okazja, będzie próbował u trzeć nosa
drugiemu. Niech mi pani pozwoli działać; już ja wiem, jak postępować
z takimi typami.
Gdy zjawił się Wegner, Crusius od razu zastosował jedną ze swoich szczególnych metod.
Zapytał go mianowicie:
�� Czy ma pan zamiar urządzić tu coś w rodzaju striptizu? Na to geniusz techniczny
odparł, mocno zmieszany:
�� Trip... jak to?... Nie...
�� Proszę więc uprzejmie zapiąć górny guzik kurtki.
Panna Warnke ani drgęła, kiedy sierżant, mocno stropiony, mocował się z guzikiem.
Powiedziała do niego:
Pan wie oczywiście, o co chodzi. A więc, proszę nam opowiedzieć
możliwie zwięzle, ale zgodnie z prawdą, jak przebiegało wiadome
zajście.
Wegner skinął głową.
Tak, więc... obie panie stały nie opodal wyjścia z kantyny.
Zobaczyłem, jak plutonowy Bleibtreu podszedł do jednej z nich
i dotknął jej w nieprzyzwoity sposób.
Porucznik Crusius włączył się:
�� Plutonowy zeznał, że chciał się udać do ubikacji. Przy tym, ponieważ pod tymi
drzwiami było bardzo tłoczno, musiał się przeciskać pomiędzy stojącymi tam ludzmi. Przy tej
okazji podobno. . no, więc powiedzmy zderzył się z panną Singer ze służby pomocniczej.
�� Nie, to nie tak było odparł Wegner. On podszedł do panny Singer i to zupełnie
prosto. Widziałem to dokładnie, siedziałem obok przy stole.
Porucznik spojrzał teraz znacząco na Erykę:
Czyżby pani miała jeszcze jakieś pytanie do tego świadka?
64
Potrząsnęła głową:
Nie, nie mam już pytań.
Na tym zakończono dochodzenie, które praktycznie nie wydobyło na światło dzienne nic,
co nie byłoby znane już wcześniej. Stało się jednak jasne, że zarówno Eryka Warnke, jak i
porucznik Crusius usiłowali uniknąć ukarania stron, jakkolwiek czynili to z bardzo różnych
pobudek. Dzięki temu miało się okazać, że cała sprawa to po prostu wiele hałasu o nic. Miał
tu jednakże coś do powiedzenia także generał.
Feiiks Baldur Blutenberger przetrwał pierwszą wojnę światową jako porucznik, by w [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

karro31.pev.pl

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL