 |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] Pogoda się psuje. Ostrzegają przed tornadem. - Tyle razy... w tym roku już nas ostrzegali. Jane wiedziała, że organizatorzy balu liczą na jej obecność. Matka oczywiście nie mogła tego zobaczyć, lecz łzy właśnie przestały płynąć jej z oczu, bo uświadomiła sobie, że bez względu na pogodę i trapiące ją smutki musi podołać obowiązkom. - Pojadę na bal. Muszę. Marilee nie popierała tego pomysłu, lecz Jane nie zamierzała dyskutować nad sensownością swojej decyzji i zakończyła rozmowę. Nie była do końca pewna, czemu to robi, ale wiedziała, że powinna pojawić się na balu za pół godziny, więc nie było czasu na rozmyślania ani płacze. Wypiła szklankę wody, by przerwać czkawkę, i pobiegła do sypialni. Wkładając kupioną w zeszłym miesiącu sukienkę, ciągle zadawała sobie pytanie, dlaczego to robi. Wieczór zapowiadał się okropnie. Każdy będzie się dopytywał o Samuela, a ona nie miała pojęcia, co odpowiadać. Trzeba będzie coś wymyślić. To była długa suknia z błękitnego jedwabiu z rozcięciami po bokach. Jane nigdy dotąd nie nosiła tak seksownego stroju. Kupiła tę kreację tuż przed wyjazdem na San Tomas. Gdy to sobie uświadomiła, omal znów się nie rozpłakała. Tak bardzo chciała, by Samuel zobaczył, jak dziś wygląda. Nie, nie mogę dłużej płakać, pomyślała. I tak będę miała podpuchnięte oczy. Zawsze robisz to, co trzeba, przypomniała sobie słowa Samuela. To właściwie świadczyło o odwadze. Jane czuła się zmęczona myśleniem o swoim tchórzostwie. Teraz należało samotnie udać się na bal i stawić czoło ludzkiej ciekawości, współczuciu oraz dojmującemu poczuciu krzywdy. Wiatr i deszcz pastwiły się nad dżipem. Nad autostradą szalała burza. Tylko głupiec wyruszałby w podróż w taki wieczór. Samuel zwolnił tempo jazdy, mimo że właściwie powinien się spieszyć, ale nie należało ryzykować. Zastanawiał się, czy Jane będzie bezpieczna, jadąc na bal podczas nawałnicy. Jak wróci sama do domu? Skrzywił się i spróbował pozbyć się niewygodnych myśli, które bezustannie wracały. Nie ujechał zbyt daleko w ciągu ostatniej godziny. Ciągle miał w oczach wizerunek bliskiej płaczu Jane. To on doprowadził ją do takiego stanu. Lepiej jej będzie beze mnie, wmawiał sobie, włączając ulubione nagranie. Obiecał co prawda wrócić, lecz nie przyrzekał, że zostanie. Jane już go nie potrzebowała. Nie spodziewała się dziecka. Wszystkie marzenia okazały się iluzją. Samuel, mimo wycia wichru, próbował wsłuchiwać się w muzykę. Pokręcił gałką i w dżipie rozległy się tony Lullabye". Ostatnio słuchali tego razem z Jane. Muzyka przywróciła wspomnienia. Boże, tak bardzo pragnął znalezć własne miejsce w życiu, gdzieś się zadomowić. Więc czemu uciekał? W mgnieniu oka uświadomił sobie, że to była właściwie ucieczka. Zachowywał się jak mały chłopiec, a przecież z doświadczenia wiedział, że przed sobą samym nie da się uciec. Naprawdę chciał zaczynać od nowa? Nie było innego wyboru, jak tylko poświęcić się pracy dla agencji? Przecież nie mogę wrócić do Jane, pomyślał. Co jej ofiaruję? Słowa Jane: Tak bardzo cię kocham" zadzwięczały mu w uszach. Kochała go i pragnęła wzajemności, a on nie wiedział, co znaczy miłość. Naprawdę? Gwałtowność burzy tak wpłynęła na Samuela, że pofolgował uczuciom. Wszystkie wymknęły się spod kontroli, wypełniły serce i myśli. Oczami wyobrazni zobaczył zalaną łzami twarz Jane w chwili, gdy wyznawała, że nie urodzi dziecka. Przypomniał sobie jej śmiech w autobusie na San Tomas, radość na huśtawce w parku, miękkość skóry pod palcami, odcień koloru oczu... Pomyślał, że w tym odcieniu kryła się miłość. Zahamował ostrożnie. Droga była śliska, a nie mógł pozwolić sobie teraz na żaden błąd. Jeden już dziś popełnił. Zawrócił auto, postanawiając natychmiast wrócić do Atherton. Włączył radio, by słyszeć ludzkie gŠosy, przed którymi [ Pobierz całość w formacie PDF ] |