 |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] przed pustym kominem w postaci skurczonej i znękanej. Marta położyła książkę na stole i wydobyła parę polan zza pieca. Jancia wodziła za nią swy- mi przygasłymi i rozszerzonymi zrenicami. Czy nie pójdziesz już dziś nigdzie, mamo? ozwała się po chwili głosem, którego dzwięk stłumiony i poważny rażący stanowił kontrast z drobną, dzie- cięcą postacią. Nie, dziecko moje odpowiedziała Marta nie pójdę już dziś nigdzie. Ju- tro wielkie święto i dziś po południu nie kazano nam przychodzić. Mówiąc to Marta położyła drewka na kominku i przykląkłszy chciała uści- snąć małą córkę. Zaledwie jednak dotknęła jej ramienia, z ust Janci wyrwało się syknięcie bólu. Co ci to? zawołała Marta. Boli mię tu, mamo! bez skargi w głosie, ale bardzo cicho odparło dzie- cię. Boli cię! dlaczego? jak dawno? troskliwie dopytywała się matka. 124 Mowa Germanów język niemiecki. 125 Self help wyrażenie nieprzetłumaczalne, znaczy tyle, co liczenie na własne siły . 117 Jancia milczała i siedziała nieruchomo ze spuszczonymi oczami. Blade usteczka jej tylko drżały trochę, jak bywa zwykle u dzieci, gdy płacz gwał- towny powstrzymać usiłują. Martę niepokoiło uparte milczenie dziecka więcej może niż ból objawiony. Szybko rozpięła luzno zwisający staniczek i usunęła go z jednej ręki dziecka. Na chudym, białym ramieniu, obnażonym ręką mat- ki, czerniała ciemnosina plama. Marta splotła kurczowo ręce. Okropna jakaś myśl przejść jej musiała przez głowę. Czy upadłaś albo uderzyłaś się? zapytała z cicha, z oczami wlepionymi w ciemne piętno. Jancia milczała jeszcze chwilę, nagle podniosła spuszczone powieki i uka- zała zrenice oszklone łzami. Wciąż jednak wstrzymywała się od płaczu, drob- na pierś jej pracowała gwałtownie, cienkie usteczka drżały jak listki. Mamo szepnęła po chwili, chyląc się ku matce siedziałam dziś tam, przy piecu... zimno mi było... Antoniowa niosła wodę do ognia... zaczepiła o moją sukienkę, wodę rozlała i ze złości uderzyła mię tak mocno... mocno... Ostatnie wyrazy wymówiła bardzo cicho, głową i piersią przylgnęła do piersi matki i drżała całym ciałem. Marta nie wydała jęku ni krzyku; twarz jej wyglądała przez chwilę jak skamieniała ale pobladłe wargi zwierały się coraz silniej i z oczu, nieruchomo zapatrzonych w przestrzeń, buchało coraz ja- skrawsze, posępniejsze światło. Ach! jęknęła na koniec i pałające czoło objęła splecionymi dłońmi. W krótkim jęku tym zabrzmiał gniew głuchy i boleść bez granic. Przez parę mi- nut matka i dziecię tworzyły grupę dwóch piersi, ściśle do siebie przyciśnię- tych, dwóch twarzy, z których jedna, kobieca, z suchym i posępnie płonącym okiem, pochylała się nad drugą, dziecięcą, bledziuchną i łzami zalaną. Po chwili dopiero Marta odjęła dłonie od czoła i opuściła je na głowę córki. Od- garniała z czoła poplątane jej włosy, ścierała łzy z chudych policzków, zapi- nała u piersi mały staniczek, rozgrzewała w dłoniach zziębłe, drobne ręce. Wszystko to czyniła w milczeniu. Parę razy otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie stawało jej zapewne głosu. Powstała na koniec z ziemi i podniosła Jancię. Posadziła ją na łóżku i wydobyta z kieszeni zawinięte w papier trzewiczki. Na ustach jej leżał teraz uśmiech, dziwny uśmiech. Było w nim coś sztucznego, ale zarazem i coś bardzo wzniosłego: obok wysilenia woli widać w nim było miłość i męstwo matki, która własne, bóle przerabia na uśmiechy, aby osuszyć nimi łzy swego dziecięcia... Dzień skończył się, zegary miejskie ogłosiły północ, a w izbie na poddaszu paliła się jeszcze lampa; izba ta wyglądała teraz smutniej jeszcze jak wtedy, gdy młoda wdowa po raz pierwszy próg jej przestępowała. Nie było już w niej szafy ani komody, ani dwóch skórzanych tłomoczków. Pierwsze dwa przedmioty wraz z dwoma nowymi krzesłami lokatorka oddała rządcy domu, nie mogąc za najmowanie ich płacić dłużej, drugie sprzedała w dniach silnych mrozów, aby za otrzymane pieniądze przysporzyć opału. Po- zostało w izbie jedno tylko łóżko, na którym w tej chwili, owinięta czarną chustką matczyną, spała Jancia, dwa krzesła kulawe i jeden na czarno po- malowany stolik. Oblana białym światłem lampy i otoczona grubym uplotem czarnych warkoczy, twarz siedzącej przy stole kobiety w pięknych i surowych zarysach występowała z półmroku. Marta nie pracowała jeszcze, chociaż wszystkie materiały przyszłej jej pracy: książka, papier, pióro, leżały przed 118 nią. Ale pochwyciło ją nieodparte, nieprzezwyciężone marzenie. Niespodziane, świetne perspektywy otworzyły się przed jej oczami, nie mogła od nich ode- rwać ciemnością zmęczonego wzroku. Nie była już tak pełną ufności, jak wtedy, kiedy przed tym samym stolikiem zasiadała z ołówkiem w ręku, ale nie miała dość siły, aby słuchać poszeptów zwątpienia. Były one w niej, te poszepty, ale ona odwracała od nich ucho, a natomiast wsłuchiwała się wciąż w napełniające myśl jej słowa księgarza. Ze słów tych snuła się długa przędza złotych rojeń kobiety, matki. Móc wykonywać pracę miłą acz trudną, podnoszącą ducha i odpowiadającą najgłębszym jego potrzebom, jakaż to rozkosz! Zapracować przez kilka tygodni sześćset zŠotych co za bogactwo! Gdy raz już zostanie taką bogatą, wielką panią, pierwszą rzeczą, jaką uczyni, [ Pobierz całość w formacie PDF ] |