 |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] Tłum panów i dam jest tak wielki, że trudno się przecisnąć. Wielu gości nie uczestniczy bezpośrednio w uczcie, a jedynie przygląda się jej z estrady; większość zaproszonych nosi jakieś przebranie. Przybyli z daleka, aby obejrzeć przyjęcie, którego sława sięga daleko. Nasyciwszy oczy przystawkami, uczestnicy zajmują swoje miejsca, kierowani przez marszałków dworu. Gości jest tak wielu, że siedzą po obu stronach stołu. Rozpoczyna się obiad. O potrawach i winach kronikarze piszą niewiele, ich uwagę bowiem przykuwają znowu przystawki. Kiedy wszyscy już usiedli, z kościółka na pierwszej przystawce dochodzi wyrazny dzwięk dzwonu. Dzieci intonują pieśń. Muzycy z pasztetu grają na przemian z muzykami z kościoła. Rozpoczyna się przedstawienie w ośmiu odsłonach. Najpierw bogato ozdobiony czerwonym jedwabiem koń - posuwając się do tyłu - przemieszcza się wolno wzdłuż sali. Dziwne monstrum - pół gryfon, pół człowiek dosiada dzika ustrojonego w zielony jedwab. %7łongluje dwoma sztyletami i mieczem, na jego ramionach zaś stoi na rękach mężczyzna, machając w powietrzu nogami. Opada skrywająca dużą scenę zasłona z zielonego jedwabiu i widzimy Jazona walczącego z potężnymi bykami. Po pierwszym akcie Aventures de Jason a Colchis i kolejnym przerywniku muzycznym na salę wkracza cudowny jeleń o złotych rogach, przykryty czerwoną jedwabną derką. Dosiada go dwunastoletni chłopiec, w czerwonym aksamitnym ubranku, i śpiewa pieśń Je ne vis jamais la pareille. Kolej teraz na drugą część przygód Jazona: bohater zabija wstrętnego węża. Za chwilę przez salę przelatuje plujący ogniem smok, po czym znika w niewyjaśniony sposób... Z sufitu sfruwa czapla, na którą rzucają się dwa sokoły - jeden z nich uderza tak silnie, że czapla pada na ziemię. Czterech trębaczy obwieszcza kolejną odsłonę przedstawienia i oto Jazon sieje zęby, które wyrwał z paszczy smoka: natychmiast z ziemi wyłaniają się zbrojni mężowie i walczą między sobą; kiedy masakra dobiega końca, zasłona opada. W kościele rozlegają się organy, koncert zaś pasztetowej orkiestry naśladuje odgłosy polowania. ,,Takimi to światowymi rozrywkami bawiono nas podczas owego święta. Ale oto pojawia się olbrzym w długiej zielonej sukni z jedwabiu, na której tu i ówdzie widać drobne paski. W lewej ręce trzyma olbrzymi topór o dwóch ostrzach, prawą zaś prowadzi słonia przykrytego jedwabiem, a na słoniu zamek - w nim kobieta. Ma ona na sobie białą satynową suknię, czarny płaszcz, a na głowie - biały czepek zakonnicy. To sam Kościół - Ecclesia - wołający o pomoc. Olbrzym to Saraceni, którzy chcą ten Kościół zniewolić. Kobieta lamentuje: Okażcie mi szczerą pomoc; opłakujcie me krzywdy, oto bowiem ja - Zwięta Ecclesia - Wasza Matka, bliska ruiny i pełna smutku. Zbliża się kulminacyjny moment uroczystości. W sali pojawiają się heroldowie, a za nimi król herbu Złote Runo. Niesie on przed sobą żywego bażanta z bogatym, wysadzanym klejnotami i perłami, złotym naszyjnikiem na szyi. Władca Złotego Runa zwraca się do księcia i obwieszcza, iż podczas wielkich przyjęć zwykło się prezentować znakomitym gościom pawia lub innego ptaka na tyle godnego, by móc przy nim złożyć ślubowanie. Książę ze współczuciem spogląda na Kościół i podaje władcy Złotego Runa pismo z przyrzeczeniem bronienia chrześcijaństwa. Ecclesia dziękuje księciu, zachęca obecnych, aby poszli w ślady swego pana, po czym odjeżdża na słoniu. Po jej zniknięciu panowie ze wszystkich stron stołu nadsyłają kartki z pisemnym potwierdzeniem własnego ślubowania. Ponieważ zanosi się na przedłużenie tego fragmentu uczty, Filip Dobry daje znak, aby przerwać ślubowanie. Wszyscy, którzy będą chcieli dołączyć do niego, mogą to zrobić jutro. Uczta bowiem jeszcze się nie skończyła. Gdy wszyscy wstają z krzeseł, stoły zostają sprzątnięte. Głównymi drzwiami wchodzi służba z pochodniami, a za nią muzycy z tamburynami, gitarami i harfami. Następnie ukazuje się dama w białej atłasowej sukni - na jej prawym ramieniu widnieje napis: Aaska Boża . Towarzyszy jej dwunastu rycerzy, a każdy z nich prowadzi za rękę młodą dziewczynę. Aaska Boża prowadzi dwanaście Cnót przed oblicze księcia, któremu przekazuje pergamin. Ponieważ śluby książęce spodobały się Bogu i Najświętszej Dziewicy, wysyłają oni Aaskę Bożą i dwanaście Cnót, którym [ Pobierz całość w formacie PDF ] |