Th0rg4l_01_Dz13ck0_z

Podobne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

owocu, ten zamienił się w lód. Aaricia natychmiast odsunęła się od
niego.
- Thorgalu! Co się dzieje?
Teraz już całe drzewo pokryło się szronem, trawa pod stopami
Thorgala także zamarzła. Lód rozprzestrzeniał się i wkrótce ogarnął
cały sad. Przerażona Aaricia coraz bardziej oddalała się od swego
ukochanego. Thorgal chciał do niej podejść, było mu strasznie zimno i
bardzo potrzebował ciepła jej ciała, ale dziewczyna wciąż uciekała.
- Nie, Thorgalu, nie! Nie dotykaj mnie! Wszystko wokół ciebie
zamarza! Wszystko umiera!
Uciekała, nie oglądając się nawet za siebie, prosto w stronę
przepaści.
- Aaricio! Nie!
Ale dziewczyna się nie zatrzymała.
- Aaa! Thorgalu!
Thorgal chciał biec jej na ratunek, ale nie mógł się ruszyć, bo jego
stopy uwięzły w lodzie, wyciągnął tylko rękę...
- Aaricio! Aaricio...
- Obudz się, bękarcie!
Thorgal otworzył oczy. Skostniały z zimna leżał na dnie łódeczki.
Nagle wszystko mu się przypomniało. Jor�nd, Bj�rn, czarodziejka,
Aaricia. Ogród i sad były tylko snem. Albo raczej sennym
koszmarem.
Siedzący obok Thorgala Bj�rn obudził go kopniakiem. Thorgal z
trudem próbował się podnieść. Wydawało mu się, że to sam Thor
uderzył go młotem w głowę.
- Gdzie jesteśmy? - bełkotał. - Jak długo spałem?
- A niby skąd mam wiedzieć? - prychnął Bj�rn. - Wpłynęliśmy na
Lodowe Morza, gdzie słońce nie zniża się do horyzontu.
Thorgal rozejrzał się. Dookoła, jak okiem sięgnąć, rozciągało się
morze. A gór lodowych było więcej niż chmur na burzowym niebie.
- Umrzemy - powiedział ponuro Bj�rn. - Umrzemy jak szczury, w
dodatku bez broni, i nigdy nie zaznamy rozkoszy Walhalli!
Nagle podniósł pięści do nieba.
- Aleja nie chcę umierać, słyszysz, Odynie? Ja, Bj�rn Gandalfson,
nie chcę tak umierać!
Wstał z oczyma płonącymi gorączką. Aódka zakołysała się
niebezpiecznie i Thorgal musiał się uczepić burty.
- Bj�rnie! Jesteś szalony! Przewrócisz nas!
- Szalony! - wrzasnął syn Gandalfa. - Szalony! Jakim prawem
mówisz do mnie w ten sposób? Nie jestem Bj�rnem Szalonym! Chcę
być Bj�rnem Wielkim! Będę największym wodzem wikingów wszech
czasów. Będę zwycięzcą i zdobywcą.
Aódeczka huśtała się coraz mocniej. Trzeba było koniecznie ją
uspokoić. Thorgal, nie wstając, chwycił za nogi swojego odwiecznego
przeciwnika. Bj�rn stracił równowagę i upadł na Thorgala, który
mocno go przytrzymał.
- Odpowiesz mi za tę zniewagę, Thorgalu! - bełkotał. -Zabiję cię i
wypiję twoją krew.
Thorgal chwycił Bj�rna za kołnierz tuniki i trzymał go w pewnej
odległości od siebie.
- Przestań, Bj�rnie! Uspokój się! Jeżeli będziemy się bili, łódka się
wywróci. W lodowatej wodzie umrzemy, zanim zdążymy ruszyć ręką!
Bj�rn wyrwał się z rąk Thorgala. Jego twarz wykrzywiał szaleńczy
grymas. Znowu wstał.
- Uważaj! Góra lodowa! - krzyczał Thorgal.
Ale było za pózno. Gwałtowne uderzenie zachwiało łódką.
Drewniana łupinka bez szkody otarła się o lodowy blok, a wstrząs
wyrzucił Bj�rna za burtę. Miał przy tym niewiarygodne szczęście, bo
wylądował na lodowej krze. Thorgal wyciągnął do niego rękę.
- Bj�rnie! Szybko!
Bj�rn rozglądał się zdezorientowany. Jeszcze nie zdawał sobie
sprawy, co się stało, a tymczasem łódka oddalała się unoszona przez
prąd morski.
- Bj�rnie! - wołał Thorgal. - Daj mi rękę, szybko!
Bj�rn próbował dosięgnąć ręki Thorgala, ale ten już się oddalił.
Bj�rn, usiłując się wychylić, o mało nie ześlizgnął się do wody.
Thorgal rozglądał się, ale nie miał nic, czym mógłby zastąpić wiosła...
- Thorgalu! Przeklęty! Chciałeś się mnie pozbyć! - krzyczał Bj�rn,
a jego postać malała i malała. - Zemszczę się! Zobaczysz, zemszczę
się!
Do uszu Thorgala docierało już tylko echo krzyków Bj�rna
tkwiącego samotnie wśród lodu. Thorgal oddalał się i z coraz
większym trudem walczył z odrętwieniem spowodowanym zimnem,
zmęczeniem i głodem. Wkrótce zamknął oczy.
A kiedy przed łódeczką wyłoniły się ogromne skały, znajdował się
już na granicy śmierci.
Rozdział 22. Niewolnicy
Blade arktyczne słońce opromieniało ponurym światłem poszarpane
brzegi wyspy. Na nieskazitelnie białym pustkowiu nie było widać
żadnych śladów życia, lecz nagle zza skały wyłoniło się małe białe
zwierzątko. Był to głodny zając szukający bodaj kępki trawy, żeby
napełnić od dawna pusty żołądek. Z szeroko otwartymi oczyma stanął [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

karro31.pev.pl

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL