 |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] pH gleby wynosi od 5 6. Najlepiej plonuje na glebach kompleksu \ytniego bardzo dobrego i dobrego. Uzasadniona ekonomicznie jest równie\ jego uprawa na glebach kompleksu \ytniego słabego. Zaletą wyki ozimej są małe wymagania glebowe, chocia\ na mocniejszych glebach plonuje wy\ej. Ze względów ekonomicznych gatunek ten powinien być uprawiany na glebach kompleksów \ytniego dobrego i słabego, poniewa\ uprawiany na zbyt \yznych glebach przedłu\a wegetację i dojrzewanie. Rośliny motylkowe pastewne (drobnoziarniste) Rośliny motylkowate drobnonasienne uprawia się przede wszystkim w celu pozyskania wysokobiałkowej paszy. Mo\e ona być skarmiana bezpośrednio lub słu\yć jako surowiec do przerobu na siano, susz, mączkę sienną, kiszonkę i jako dodatek do pasz węglowodanowych. Rośliny te w niewielkim stopniu uprawia się w celu pozyskania nasion, jest to bardzo słaby punkt polskiego nasiennictwa. Mo\e te\ być praktykowana uprawa roślin drobnonasiennych na zielone nawozy, ale nasiona są dość drogie i jest to w większości nieekonomiczne. W ostatnich latach nastąpił znaczny spadek powierzchni uprawy roślin motylkowatych drobnonasiennych. Wynika to głównie ze spadku pogłowia zwierząt prze\uwających, z ograniczonych mo\liwości przerobu roślin na wysokobiałkowe pasze oraz z wprowadzania na rynek importowanych koncentratów. Jednak w dobie poszukiwania tanich zródeł białka w \ywieniu zwierząt, rośliny motylkowate drobnonasienne mogą stać się alternatywą dla innych drogich pasz. Największe znaczenie w warunkach polskich ma koniczyna czerwona. Jej udział w ogólnej powierzchni uprawy omawianej grupy roślin kształtuje się na poziomie około 75%. Lucerna mieszańcowa i siewna oraz koniczyna biała zajmują 20%, a pozostałe rośliny 5% powierzchni. W najbli\szych latach nale\y się spodziewać wzrostu areału uprawy tej grupy roślin, gdy\ obserwowany jest wzrost zainteresowania nauki i praktyki krajów zachodnioeuropejskich gospodarką płodozmienną, gdzie rośliny motylkowate są podstawą prawidłowo uło\onego zmianowania zalecanego dla integrowanego systemu produkcji roślinnej, jak Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego 22 i obowiązującego w ekologicznym systemie rolnictwa. Równie\ w Polsce zainteresowanie tą grupą roślin uprawnych wzrasta, zarówno w nauce, jak i praktyce, czego przejawem są organizowane konferencje, dotyczące gospodarki płodozmiennej, oraz notowany wzrost areału gospodarstw ekologicznych. Rośliny motylkowate drobnonasienne są zró\nicowane pod względem trwałości. Wyró\nia się tu rośliny jednoroczne, dwuletnie i wieloletnie. Większość z nich odznacza się wielokośnością w jednym okresie wegetacyjnym. W zale\ności od gatunku, tempa wzrostu i intensywności u\ytkowania mo\na zebrać od 2 do 5 pokosów zielonki. Większość roślin pochodzi z rejonu Morza Zródziemnego i Azji, a do Polski dotarły w ró\nych okresach. Najwcześniej, bo ju\ na przełomie XV i XVI wieku, zaczęto uprawiać lucernę pod nazwą trawa medycka . W XVII wieku sprowadzono koniczynę czerwoną, w XIX lucernę chmielową i nostrzyk biały. Najmłodszymi roślinami uprawy polowej w Polsce są: koniczyna perska, aleksandryjska i rutwica wschodnia. Rośliny motylkowate \yją w symbiozie z bakteriami brodawkowymi, które asymilują azot atmosferyczny. Istnieje kilka szczepów bakterii, które są charakterystyczne dla poszczególnych gatunków roślin i tylko z nimi są zdolne nawiązać symbiozę. Ilość azotu, jaką są w stanie związać bakterie, mo\e się wahać od 20 do 700 kg na hektar rocznie, w zale\ności od właściwości szczepu bakterii i warunków środowiska. Bakterie te po zaspokojeniu swoich potrzeb i potrzeb roślin motylkowatych pozostawiają resztę azotu w glebie. Największych ilości azotu dostarczają lucerny, koniczyny, nostrzyk, komonica, esparceta i seradela. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |