 |
 |
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ] mimo wszystko możemy zacząć od nowa. Ale nie powiem jej, co się stało. Niech myśli, że Edwin nie żyje. Albo, do diabła, może powiem jej wszystko. Edwin przecież żyje. Zrobili z nas obojga durniów. Jak ona na to zareaguje? A gdybyśmy tak oboje postarali się go odnalezć? Sylvia Fulton na tropie. Rozmowa o strachu. Nie wiedziałem, co robić. Popatrzyłem na zegarek: dopiero tuż po północy. Ciągle jeszcze mógłbym wpaść do Glasgow Inn. Sprawdzić, czy jest tam stara paczka, sprawdzić czy wciąż umieją grać w pokera. Wypić parę zimnych piw, pomyśleć o tym wszystkim. Spokojnie. Bez pośpiechu. W końcu to będzie długa zima. Jeżeli naprawdę jesteś prywatnym detektywem, powiedziałem do swojego odbicia w lustrze, potrafisz ich odnalezć. Pozwól Edwinowi myśleć, że gdziekolwiek jest, naprawdę rozpoczął nowe życie. Pozwól też pani Fulton myśleć, że i ona wygrała swoją partię. Niech Uttley ma długą zimę pełną niespokojnych nocy. Pozwól mu śnić o krwi. A potem na wiosnę, kiedy świat się odrodzi i myśliwi zaczną wracać do chat, zaczniesz ich tropić. Zaznacz to w kalendarzu, zaraz za sezonem polowań na króliki, bażanty i kuropatwy. Utwórz nową kategorię dla bogaczy i ich prawników z limitem zdobyczy - trzy sztuki. Podziękowania Pragnę podziękować mieszkańcom hrabstwa Chippewa w stanie Michigan za ich gościnność i cierpliwość okazywane takim jak ja przybyszom z południa. Informacja dla osób, które tam nie były: jeżeli kiedykolwiek będziecie jechali z Soo (Sault Ste. Marie) do Raju, nie martwcie się, że samochód może utknąć w śniegu. Nie chcę przez to powiedzieć, że to się nie zdarza. W okresie od listopada do marca prawdopodobnie się to zdarzy, ale pierwsza przejeżdżająca osoba wam pomoże. Możecie być tego pewni, ponieważ tacy właśnie ludzie tam mieszkają. Dlatego też, jeżeli jakaś pochodząca stamtąd postać powieści zachowuje się w sposób niehonorowy, proszę mi wierzyć, to jedynie produkt mojej zbyt bujnej wyobrazni. Dziękuję także mojej grupie pisarskiej - Billowi Kellerowi, Frankowi Hayesowi, Vernece Seagero, Douglasowi Smythowi, Kevinowi McEneaneyowi i Laurze Fontaine. Bez nich nadal obiecywałbym sobie, że pewnego dnia znowu zacznę pisać. Dziękuję Liz Staples i Taylorowi Brugmanowi za poświęcony mi czas i przekazaną wiedzę. Chuckowi Sumnerowi i Alfredowi Schwabowi za zachętę. Ruthe Furie, Bobowi Randisi i Janowi Grape'owi z Private Eye Writers of America. Niezrównanej Ruth Cavin, Marice Rohn i wszystkim pozostałym w St. Martin's Press. Muszę podziękować za pomoc Cheryl Wheeler z Private Security and Investigative Section of the Michigan State Police, Larry'emu Queipo, byłemu szefowi policji z Kingston w stanie Nowy Jork, i doktorowi Glennowi Hamiltonowi z Department of Emergency Medicine na Uniwersytecie Stanowym im. Braci Wright. A przede wszystkim, dziękuję ci, Julio, żono i najlepszy przyjacielu. I tobie Nick - jesteś i zawsze będziesz moim wspaniałym synkiem. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |